تک ترانه محمدرضا فروتن ژنتیک

به گله ای که درونم مرا چرا میکرد
به بچه گرگ غزل های وحشی در بند
نخاع و گردن و انبوه استخوان هایم
به حبس تا ابد در ایون گه نایم
به نوجوانی چرک و آنرشی خواندن
به یک هزاره به پای عقیده ای ماندن
به بسته بندی تو در دو متر تترون زرد
به جیغ تلخ کش و میت و ادامه ی درد
به لرزش عضلانی بعد استفراغ
به ایسم های چند مبانی اخلاق
بروست گردی رمبو عطر چیپانچی
به چرک کردن شعرم میان نوستالژی
به قتل خواهرکان غریب نا تنی ام
به شاهنامه بی وزن تن تن تنیم
به خس خس لزج آب و خون شش هایم
به سنت رفیقای رفیق کش هایم
به معده ام که سراسر اسید میسازد
به قلب سالم و پمپاژ های یک تا صد
به لثه های تکاتک ردیف دندانم
قسم قسم به خویش که با استناد میدانم
که من علیه ژنم انقلاب ها کردم
درون معرکه نطفه ام چه ها کردم
که صد هزار صفت همه کرد سمت ژنم
چقد جنگیدم شعر را رها کردم
چقد سرباز خوب و منصفی بودم
که زنده ماندم و بر خویش اتکا کردم
که جبر تلخ ژنتیک شبیه شوخی شد
که آرکی تایپ خودم را خودم بنا کردم
به ۲۱ گرم از هیچ معتقد شدم
به ۲۱ گرم از هیچ اکتفا کردم
مهندسی دقیق بنای فونداسیون
و احتمال شکستی به درصد میلیون
به درصد میلیون من شکست میخوردم
اگر که شک به قضایای جبر میبردم
یقین مضطربم در غشای سلولی
شناور لزج ایکس عرضی و طولی