تک ترانه حامد زمانی خادم الحسین

من از مشهد من از تبریز از شیراز و کرمانم من از ری اصفهان از رشت از اهواز و تهرانم
نمیدانم کجایی هستم اما خوب میدانم هوایی هستم و آواره ای در مرز مهرانم
هوایی هستم و آواره ای در مرز مهرانم …
اگر آواره ام قلبم در ایوان تو جا مانده دلم با هر قدم با هر نفس اسم تورا خوانده
غم عشقت بیابون پرورم کرد و میان راه یکی پرسید تا کرب و بلا چند تا ستون مانده
چند تا ستون مانده …
یکی جارو به دست و آن یکی گوشی به گوش آمد یکی بر شانه مشک و آن یکی پرچم به دوش آمد
در این موکب سخن از کوفه آن موکب سخن از شام یکی از هوش رفت اینجا یکی آنجا به هوش آمد
اگر آواره ام قلبم در ایوان تو جا مانده دلم با هر قدم با هر نفس اسم تورا خوانده
غم عشقت بیابون پرورم کرد و میان راه یکی پرسید تا کرب و بلا چند تا ستون مانده
چند تا ستون مانده …
چه شیرین است با عشقت دویدن در بیابان ها به عشقت هم به دل جارو زدن هم در خیابان ها
نه تنها در میان تربتت داری شفا حتی به خاک زیر پای زائرت دادند درمان ها دادند درمان ها
ستون یک هزار و چهارصد یعنی سلام آقا سلام ای بی کفن ای تشنه لب ای مانده در صحرا
به سقای علمدارت قسم ما پای پیمانیم به شوق یاری آرام جانت مهدی زهرا
اگر آواره ام قلبم در ایوان تو جا مانده دلم با هر قدم با هر نفس اسم تورا خوانده
غم عشقت بیابون پرورم کرد و میان راه یکی پرسید تا کرب و بلا چند تا ستون مانده
چند تا ستون مانده …