تک ترانه سینا پارسیان آشیل

منم آن تیزی کندی که نبرید تو را
بل توام ترس پس گردن اسماعیلم
پیش هرکس که نشستی بد ما را گفتی
ز چه رو آه مگر من پدر قابیلم
سینه ام را سپرت کردم و این شد مزدم
مستطیل کفن آلود زمین شد مزدم
وای بر من که اگر عشق صلاحم باشد
وارد جنگ صلیبی شده ام با ایلم
در گریزی ز من و غافلی از سینه ی من
خشت خامی که نیافتاده در آینه ی من
به چی میمانم اگر دور بگیری بروی
هند مغموم پر از مقبره های فیلم
گفته بودی همگان در طلب روی تواند
همگان شیفته غمزه آهوی تواند
نوبتی بود اگر نوبت من بود دگر
بر سر جای خودش بود اگر زنبیلم
ز تو گه گاه به من خیر رسید است ولی
عاشقم خیر سرم آه درست است ولی
این همه سال گذشته است نمیدانم تو
نقطه قوتی یا پاشتنه آشیلم